Samen met Endaleh liep ik over het terrein van het kindertehuis dat ooit zijn thuis was. Naast het sportveld stond een indrukwekkende oude boom. Deze boom stond er al toen Edaleh hier als jong kind met zijn vriendjes voetbalde. Nu was het veld verlaten. Ik dacht eraan hoeveel kinderen deze boom door de jaren heen had gezien. Van Endaleh wilde ik weten hoe het voor hem was, opgroeien in een kindertehuis. “Het heeft me gevormd tot een evenwichtige man”. Zei hij. “Ik heb mooie vriendschappen opgebouwd. Ondanks de overwegend positieve ervaring vind ik het beter dat kindertehuizen dicht gaan en er gewerkt wordt aan een dorps-gerichte benadering. Vooral voor de opbouw van een blijvende verbinding met de mensen uit je omgeving. Toen ik 18 jaar werd, was het voor mij een enorme stap om na het verlaten van het kindertehuis aansluiting te vinden in de maatschappij.” Ik keek naar Endaleh en toen naar de oude boom. De boom zag eruit alsof hij dit allang wist…
