MENU

Fotograaf Afrika Rwanda ontwikkeling Light for the World‘Mam, hoe vaak in je leven heb jij eigenlijk antiperistaltische neigingen gehad?’ Die vraag bracht me naast wat verbazing over het vocabulair van mijn jongste dochter, direct in gedachten terug naar Rwanda. Vlak voor kerst liep ik daar mijn eerste officiële voedselvergiftiging op. Een kip armer en een ervaring rijker bleef het gelukkig bij een ultra beroerde dag. Een dag waarop ik de tel was kwijtgeraakt wat betreft het aantal antiperistaltische neigingen die ik niet had onderdrukt.  Ik was in Rwanda in opdracht van Light for the World. Na afloop van de pilot ‘werken aan arbeidskansen’ bezocht ik mensen met een beperking in hun werksituatie.

Jean Pierre heeft zijn eigen kapperszaak. Hij helpt meedenken welk beroep past bij mensen met een beperking. Zijn eigen zaak loopt goed. Doordat hij polio heeft, heeft hij geregeld last van zijn rug en pijn in zijn been. Pauze nemen is dan noodzakelijk om daarna weer verder te werken.

Esther loop stage in het restaurant van een hotel. Ondanks haar doofheid begrepen we elkaar uitstekend. Toen ik haar vroeg wat ze van haar stageplek  vindt, bleek dat haar ambitie groter is dan dit hotel; ze wil graag na deze stage in een groter hotel werken.

doof fotograaf Afrika blind beperkingen

Ruim 10 jaar werkt de lokale partner van Light for the World in Rwanda en in die tijd is er veel gebeurd. Er is hard gewerkt aan de bestrijding van Aids, de toegankelijkheid van mensen met een beperking in de medische sector, het onderwijs en toegang tot het rechtssysteem.  Er is hard gewerkt aan het verminderen van stigmatisering en het werken aan acceptatie in de maatschappij van mensen met een beperking. Lokale werkers werken samen met verschillende organisaties met verschillende expertises en met de overheid.

Daniel werkt als elektricien. Hij heeft polio. Als hij geen opdrachten heeft staat hij in zijn winkel langs de kant van de weg.

Aline heeft een vaste baan gevonden als kapper. Ondanks haar doofheid gaat de communicatie met klanten meestal goed. Als ze er niet uit komt, is er wel een collega die helpt. Als ze over haar werk vertelt glinsteren haar ogen, ze is dol op haar baan.

Sinds een maand werkt Beatrice, nu nog onbetaald, voor een health center en wacht hier op klanten.  Ze heeft expertise op het gebied van fysiotherapie voor mensen met psychische en fysieke klachten. De bedoeling is dat als er meer klanten komen ze structureel haar geld met dit werk gaat verdienen. Momenteel heeft ze moeite met het voorzien in haar levensonderhoud en het betalen van haar woonlasten.

Solange heeft een mentale en fysieke beperking. Ze werkt op oproepbasis. Als haar baas genoeg opdrachten heeft, komt zij werken. Ze spaart voor haar eigen naaimachine.

Tijdens de diploma-uitreiking voor onder andere 5 dove jongeren, bleek de non over goede moves te beschikken.

Met een lokale medewerker bezocht ik de diploma-uitreiking. Plotseling begon het keihard te regenen. Ik kende de medewerker nog niet lang, maar zag dat het jongetje in hem boven kwam toen hij me lachend aankeek terwijl ik uit mijn altijd overvolle tas een paraplu tevoorschijn probeerde te halen. Hij pakte een plastic kuipstoel en hield die boven zijn hoofd. “Zo doen we dat in Afrika!” Met in zijn ene hand de plastic stoel en in de andere hand een kruk vanwege zijn polio, rende hij richting een school met een zinken dak om te schuilen. Ik rende met mijn paraplu achter hem aan. Toen we na de ergste regen naar de auto gingen, blijkbaar was de ceremonie voorbij, was ik met mijn teenslippers in de modder duidelijk beperkter dan hij met zijn polio. Terwijl hij behendig een modderige heuvel opklom, glibberde ik door de modder. In zijn ene hand had hij zijn kruk en ik was blij dat ik zijn andere hand mocht gebruiken om ondanks de modder en mijn glibberig geworden teenslippers veilig de top van de modderige heuvel te bereiken……

Het is mooi om te zien hoeveel er al is bereikt met en voor mensen met een beperking in de afgelopen 10 jaar in Rwanda. Naast het geven van trainingen, het werken aan toegankelijkheid en het verbinden van studenten aan een werksituatie is leren en delen ook een onderdeel van het programma. Ik denk dat de lokale partner van Light for the World een mooie voorbeeldfunctie kan hebben in Afrika als het gaat om  hun expertise en het inhoudelijke programma voor de verbetering van de positie en omstandigheden van mensen met een beperking.  Tja, mensen met een beperking. Wie heeft er eigenlijk geen beperkingen? Zijn niet de  mensen  met de grootste beperking, de mensen die hun eigen beperkingen niet zien? Toen ik een paar dagen later tijdens het sturen van een mail bij de receptie via de radio het liedje “I’m dreaming of a white christmas” hoorde, leek me dat in dit klimaat niet zo’n realistische droom. Maar waarom niet dromen van meer gelijkwaardigheid en toegankelijkheid voor mensen met een beperking?  Ik ben in elk  geval blij dat naast het behaalde succes in de stad, verder wordt gewerkt aan toegankelijkheid in werksituaties. Want in de stad, maar zeker ook daar buiten is er nog veel te winnen….

Rwanda, Afrika, regenboog ontwikkeling

Reakties
Schrijf je reaktie

CLOSE