India is in mijn ogen een land met trotse bewoners, waar de pauw als nationaal symbool een goed gekozen vogel is. Mensen zijn trots op hun land en haar eeuwenoude cultuur. In India is bijna alles een god: koeien, de zon, apen, beelden, bomen. De meerderheid van de bevolking is Hindoe.
Ik begreep dat de meeste mannen zich niet veel bemoeien met de huishouding. Deze man lijkt plezier te hebben in het strijken.
We spraken in een tempel met de boerengroep. Hun situatie is zorgelijk. Door klimaatverandering, valt er al 10 jaar bijna geen regen. Op hun land kunnen zij bijna niets verbouwen. Red een Kind heeft deze boeren samengebracht. Zij denken na over hoe om te gaan met de ontstane situatie en werken samen om ook andere werkzaamheden te zoeken om inkomsten te genereren.
Deze vrouwen krijgen naailes. Uit de praktijk blijkt dat het geld dat vrouwen verdienen meestal bij het gezin terecht komt. In dit gebied gaat geld dat mannen verdienen geregeld op aan drankgebruik.
Een van de lokale veldwerkers samen met de kinderen uit het project.
Naast ontwikkeling is er ook ongelijkheid in relaties, armoede, zware criminaliteit, corruptie en machtsmisbruik.
Ik reisde vanuit het zuiden door naar het noorden om daar meer projecten te bezoeken. Het was een lange reis. In de late avond viel ik bij aankomst in het noorden met mijn neus in de boter: Mijn koffer werd razendsnel meegenomen door een jongen waarvan ik het vermoeden had dat hij er niet de beste intenties mee had. Ik kwam op een niet al te frisse slaapplek en het geluid van harde muziek en dronken mannen was indrukwekkend. Hindoes hebben elke maand wel een festival…. Terwijl ik probeerde te slapen, dreunde de muziek de hele nacht door…De kamer waarin ik sliep had geen glas in de open vensters, alleen tralies. Een raampje dichtdoen was dus geen optie….
Gelukkig wordt het vanzelf weer morgen.
Ik had een gesprek met 3 vrouwen die alle drie de opleiding tot schoonheidsspecialist via Red een Kind met succes hebben afgerond. Een van de vrouwen vroeg of ik haar nieuwe schoonheidssalon officieel wilde openen. Mijn eerste lintje heb ik geknipt, heel apart… Het werd een gezellige bedoening van vrouwen onder elkaar…. Doel is natuurlijk dat de vrouwen geld verdienen voor hun gezin, maar ik krijg de indruk dat deze schoonheidssalons ook een behoorlijke sociale functie hebben voor deze vrouwen.
Op verschillende plaatsen bezocht ik vrouwengroepen die een tekencursus hebben gevolgd. Zij willen uiteindelijk hun tekeningen verkopen in de textielwereld. Inzet en geduld is wat de vrouwen nu nodig hebben, maar ik zag ook teleurstelling. Ze hadden gehoopt dat de verkoop van de tekeningen direct beter zou lopen….
Een echte Red een Kind geit ziet er zo uit. 
Om analfabetisme te bestrijden wordt samengewerkt met een andere organisatie. Via e-learning is er in het dorp een laptop waardoor de vrouwen stap voor stap leren rekenen, lezen en schrijven. Voor de meeste vrouwen is dit de eerste keer dat zij onderwijs krijgen. Toen ik vroeg waar ze het meest blij mee zijn, gaf een van de vouwen aan dat ze blij is dat ze nu geld kan tellen.
In Nederland is huiselijk geweld vaak nog een taboe, waar je alleen met een betrokken gezin over spreekt en zeker niet met een heel dorp. Hier in India konden we in de vrouwengroepen openlijk praten over huiselijk geweld dankzij de ontstane openheid als gevolg van het project. Veel vrouwen in dit dorp vinden het normaal dat ze geslagen worden door hun man als ze iets verkeerd doen. Toen ik zei dat als ik iets verkeerd doe, ik gewoon sorry tegen mijn man zeg, was het even stil. Het was niet een stilte van: Euraka! dat gaan we ook zo doen. Eerlijk gezegd denk ik dat ze het erg raar vinden, hoe wij dat in Nederland oplossen. Gelijkwaardigheid is ook niet iets waar ze naar streven. Het kastensysteem is dan officieel afgeschaft, in de praktijk is er hier nog weinig gelijkwaardigheid. Dat geldt voor de verschillende kasten, religieuze groepen en mannen en vrouwen. Het is een sterk cultureel bepaald iets, waarvan verandering van buitenaf niet gewenst is. Ik heb respect voor de lokale werkers die met veel liefde, geduld en toewijding werken in de dorpen om mensen te laten nadenken over hun situatie. De lokale werkers doen hun werk voor iedereen, ongeacht kaste, religie en met respect en begrip voor de lokale cultuur. Daar zat ik dan, in een kleermakerszit op een plastic zeil, met tegenover mij het hele dorp. We spraken over gezondheid, relaties, onderwijs en de sociale structuren. En nee, hun goden zijn niet mijn goden en hun taal is niet mijn taal. Van het ingewikkelde kastensysteem begrijp ik maar weinig. Ook onze opvattingen over gelijkwaardigheid in relaties lopen nogal sterk uiteen… En toch voelde ik een diepe verbondenheid. Soms lijkt het wel of je ondanks grote verschillen meer focust op de overeenkomsten. (Andersom kan het ook; hoe meer je op elkaar lijkt hoe meer relatief kleine verschillen onoverbrugbaar lijken en verwijdering veroorzaken). Zonder er woorden aan te geven wisten we dat we elkaar respecteren, dat de verschillen misschien zelfs fascineren. Over en weer.
Soms krijg je stank voor dank. Maar het kan ook anders: samen met de lokale werkers kreeg ik een dankbaarheid over me uitgestort waarvan ik een beetje ongemakkelijk werd. Ik weet dat het niet persoonlijk voor mij bestemd is: ik ben niet degene geweest die hier de eerste contacten legde. Ik ben niet degene die met veel geduld en toewijding samen met de bevolking is gestart met de programma’s. En ja, wat doe je dan met al die dankbaarheid? Het doorgeven, leek me de beste optie. Dus voor iedereen die lokaal of in Nederland werkt/heeft gewerkt of op wat voor manier Red een Kind steunt: bereid je voor op een lading dankbaarheid van deze mensen uit India: als symbool van dank een bloemetje!
